Başkalarının acılarına bakarken, görürken ve hissederken. Bir yaşam belirtisi görmek, içinizde yeşeren bir umut tohumu gibi. Bir inanç ve bir parça sabır. Tanıdık bir kitap, saksıda yaşam bulan bir çiçek ve bir oyuncak. Hobi bahçesi ve o toprağa ekilen bitkiler. Sarılan dolmalar, pişirilen süvari bir kahve ve ikram edilen Alman çikolatasının kekremsi tadı. Zihnimde kelimeler film şeridi gibi cebelleşiyor benimle. Ne yazsam sanki ifade edemeyecekmişim gibi. Ama en çok hatırımda kalan su bulamadığı için saçlarını kesen o kadınlar. Bir acının gölgesinde uzayacak o saçlar. Yeryüzüne dayanabilmek için.
Yazan: Sibel Kızıltaş
