Fotoğraf: Kahramanmaraş’ta depremi yaşayan teyzenin hediyesi, Psk. Damla Özyaşamış’ın kadrajından.
Belleğimde hala canlı olan şey kaybettiğim insanların yüzleri, sokakların renkleri ve süreç boyunca yaslarına eşlik ettiğim insanların özleminin her defasında benim özlemlerime karışıp koca bir boşluğa dönüşmesi.
Duyulmasını istediğim şey, insan onuruna yaraşır bir ömür için daha fazla yan yana gelmeye, öfkemizi doğru yere kanalize etmeye ihtiyaç duyduğumuz. İşte o zaman “güzel günler göreceğiz, güneşli günler”…
Son olarak iyi ki var Afet Psikolojisi Platformu; insan nasıl yaşar yoksa içinde bu özlem, öfke, umut, hüzünle tek başına…
Yazan: Berna Yiğitbaş
